Η μελέτη καταγίνεται με την ποιητική πρόθεση του Μαρτιάλη, όπως αυτή ανιχνεύεται στην παρουσία της ελληνικής γλώσσας ως στυλιστικού στοιχείου στα Επιγράμματά του. Διερευνώντας τη λειτουργικότητα της χρήσης ενός «ξενόγλωσσου» παράγοντα στο μαρτιάλειο επίγραμμα, η μονογραφία καταλήγει στον εντοπισμό επανερχόμενων μοτίβων στα ποιήματα εκείνα, στα οποία τα ελληνικά παραθέματα απαντούν.