Θεατρικό δοκίμιο που αποτελεί ύμνο στο θέατρο. Θέτει μια σειρά από ερωτήματα για τη θεωρία του θεάτρου και προτείνει απαντήσεις. Η θεωρία δεν εμφανίζεται ως φορμαλιστική περιγραφή αλλά ως θεατρική δράση? δανείζεται τη μορφή της από το ίδιο το αντικείμενό της. Ο ηθοποιός παίζει: στη σκηνή του θεάτρου, του λόγου, της ζωής. Διδάσκεται θεωρία και διδάσκει, ίσως με περισσότερο πάθος, επειδή ακριβώς παίζει και ταυτόχρονα εμπαίζει. Παρουσιάζει την περίληψη της πλοκής, την κριτική και τη θεωρία με πολυσήμαντο προσωπείο. Η θεωρία είναι θέα και θέαση, είδωλο και οραματική σκέψη. Και ενώ αρχικά γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί η θεωρία ειρωνικά, σιγά σιγά τόσο η ειρωνεία όσο και η παρωδία παραχωρούν τη θέση τους στη μαγεία της θεωρητικής σκέψης.