Στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, τη Θεσσαλονίκη, την Πρέβεζα, την Κέρκυρα, τα Χανιά και το Βουκουρέστι, το νεοπαγές Βασίλειο της Ελλάδας οργάνωσε τις πρώτες διπλωματικές και προξενικές του αποστολές, επιχειρώντας να βαδίσει τον δρόμο των πολιτισμένων κρατών της Εσπερίας. Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να αναδείξει τη σύσταση και τον τρόπο λειτουργίας της ελληνικής διπλωματικής και προξενικής υπηρεσίας στον χώρο των Βαλκανίων και της καθ’ ημάς Ανατολής, την περίοδο από τη δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, το 1830, έως την έναρξη του Κριμαϊκού Πολέμου, το 1853. Εστιάζει στα πρόσωπα που τη στελέχωσαν, τις διαδικασίες επιλογής τους, τις σχέσεις τους με τις τοπικές αρχές και τις ελληνικές κοινότητες. Διερευνά επίσης τα όρια και τα μέσα άσκησης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ενώ χαρτογραφεί διάφορες πτυχές του ελληνικού αλυτρωτισμού. Το βιβλίο είναι το τρίτο της σειράς με γενικό τίτλο «Ιστορία των Νέων Χρόνων».